Februari & Maart

16 maart 2019 - Caranavi, Bolivia

Buenos días!

Maar weer eens een update over ons dagelijks leven hier in Casa de Esperanza!

CASA DE ESPERANZA

De tijd vliegt! Janne en ik zijn ondertussen dik over de helft van onze tijd in Bolivia!! 

De kinderen zijn ondertussen weer naar school (eindelijk!) en iedereen zit weer in het schoolritme. De kinderen hadden 2,5 maand zomervakantie! Door de overstromingen in Caranavi hadden ze een week langer vakantie en doordat de weg van CdE naar Caranavi slecht begaanbaar was door de regen nog een week langer! De meesten waren blij om meer naar school te gaan, toch best wel saai, zo lang thuis..

Wij zijn de afgelopen weken gewoon bezig geweest met onze dagelijkse bezigheden. 'S ochtends de guarderia en 's middags maar net wat er te doen is. We hebben de guarderia helemaal opgeruimd (dat was één vieze bende), een kinderbijbel naar het Spaans vertaald, geholpen met schoolboeken kaften en op dit moment zijn we met de inventaris van de meubels bezig en wacht er nog een vertaalklusje op ons. Zo zijn we lekker afwisselend bezig! 

In de guarderia zijn we met 8 peuters (7 jongens en 1 meisje). We proberen de kinderen te leren om op hun stoel te zitten en naar een bijbelverhaaltje te luisteren. Dat gaat de ene keer beter dan de andere keer. Daarnaast knutselen we vaak wat en lekker veel spelen natuurlijk! 

LA PAZ

Begin maart moesten we weer voor ons visum naar La Paz. Ondertussen zijn Janne en ik La Paz wel een beetje zat. De hoogte en kou zijn niet super chill, dus besloten we er een turbo-tripje van te maken. We vertrokken op een woensdag en konden met tio Fidel en tia Charito meerijden naar La Paz want die moesten ook toevallig die kant op.

Ze zouden om 14.00 uur vertrekken, dus konden we 's ochtends nog de guarderia doen. Toen we in daar waren kwam een van de tio's opeens binnen en vroeg ons of we nog meegingen naar La Paz. 'Ja, tuurlijk wel!', antwoordden we. 'Maar ze vertrekken over een half uurtje hoor.' zei hij toen. Oeps! Daar zaten we met 8 kids, en we hadden nog niks ingepakt! Gelukkig wou de tio wel even op de kinderen passen en konden wij gauw onze tas inpakken. Uiteindelijk ging het natuurlijk op z'n Boliviaans en vertrokken we ong. 1 uur later...haha gestrest voor niks!        

We hadden een goede reis naar La Paz. Wel zagen we onderweg overal de schade van de hevige regenbuien. Grote stenen op de weg of hele smalle stukjes vanwege de modderstromen die er geweest waren. Gelukkig hebben we daar onderweg amper last van gehad.   

Toen we onderweg aan tia Charito en tio Fidel vertelden dat we in Copacabana waren geweest zonder 'Trucha' (forel) te eten, stopte we gelijk bij een restaurantje langs de weg. Eerst moesten we een keer Boliviaanse forel proberen!  Nou die was heerlijk hoor!

Eenmaal in La Paz sliepen we in het 'CdE-huis' daar, waar veel oud-CdE'ers  wonen. Er was alleen geen plek dus lagen we gezellig met z'n tweeën in de woonkamer. Iedereen moest gewoon naar hun werk of naar school dus donderdagochtend moesten we zelf op zoek naar het migratiekantoor. In de grote stad, met 8600 verschillende mini-busjes (het Boliviaanse openbaar vervoer, waarin 14 passagiers vervoert kunnen worden). Een hele uitdaging! Want welk busje is nou de goeie? En hoe weet je waar je eruit moet? En dan moet je nog schreeuwen dat je eruit moet...help! Gelukkig hadden we woensdagavond door 1 van de jongens een uitleg gekregen over welke mini-busjes we beter wel en niet konden nemen, maar hij wist het zelf ook niet precies...haha.

Donderdagochtend gingen we vroeg op pad om lange rijen te voorkomen en zodat we op tijd weer terug naar Caranavi konden. We gingen langs de weg staan op zoek naar de juiste mini-bus. Even ter uitleg. La Paz is een stad waar eigenlijk iedereen mini-busjes neemt. Ze rijden overal naartoe en het is goedkoop. Op de voorruit staan verschillende bestemmingen geplakt waaruit de route van het mini-busje af te leiden valt. Wat doe je dus?

Stap 1: Ga langs de weg zijn en zoek een mini-busje met de juiste bestemmingen.

Stap 2: Gevonden? Steek je arm uit en kijk of het busje langs de kant van de weg stopt.

Stap 3: Open de deur en stap in. Zoveel mogelijk doorschuiven zodat andere er ook bij in passen.

Stap 4: Zodra je je eindbestemming bereikt hebt, roep je dat je eruit wil en stop de chauffeur langs de weg.

Stap 5: Dan moet je ongeveer over alle passagiers heen klimmen om het busje uit te klimmen. Gauw geef je 2 bolivianos aan de chauffeur want het andere verkeer wordt ook opgehouden.

Tadaa! Zo simpel is het! Dat is dus ook wat wij deden. Gelukkig hadden we Google-maps zodat we zagen waar we heen moesten. En kwamen we naar een kleine omweg bij het migratie-kantoor aan. Daar moesten we een tijdje wachten en kregen uiteindelijk onze stempel voor 30 dagen meer in Bolivia, missie geslaagd!

Daarna moesten we weer terug met een mini-busje. Maar hoe heette onze bestemming eigenlijk? We konden vaag nog 1 naam herinneren dus het eerste beste busje met die namen stapten we in. Gelukkig was dit de goeie en kwamen we veilig aan bij het huis. Daar pakten we gauw onze spullen en  zochten we uit hoe we bij de taxi-terminal konden komen. Wéér met de mini-busjes, het gaat steeds makkelijker. Eenmaal bij de terminal zochten we een betrouwbare taxi om naar Caranavi te gaan. Dat is ook nog niet zo makkelijk. Zodra je de terminal binenloopt begint iedereen over te halen om met hun mee te gaan, soms trekken ze soms aan je tassen! Dus zodra er 2 blonde meisjes aan komen lopen...Je raadt het al. Iedereen begint geldbedragen tegen je te schreeuwen en voor je het weet loopt er een hele groep mensen achter je aan. We kozen een taxi uit, die ons betrouwbaar leek voor een mooi prijsje. Helaas moesten we nog 2 uur wachten omdat de chauffeur zijn taxi niet vol kreeg, maar uiteindelijk zijn we veilig in Caranavi aangekomen. Als laatst zochten we daar een taxi die ons naar CdE kon brengen. En toen waren we eindelijk weer thuis! We waren stiekem wel heel trots op ons zelf. Heel La Paz doorkruist en helemaal zelf in Casa de Esperanza gekomen!

VERJAARDAG:

Ohja! Ik was deze maand ook nog jarig!  Eerst wil ik iedereen bedanken voor de felicitaties, ik voelde me helemaal jarig! 'S ochtends had Janne een heerlijk ontbijtje gemaakt. In Casa de Esperanza is het de gewoonte dat als je jarig bent ze met de lunch voor je bidden en voor je zingen. Dus nu was het mijn beurt, er hebben denk ik nog nooit zoveel mensen voor me gezongen op mijn verjaardag! 'S middags hadden Janne en ik zelfs heerlijke zelfgemaakte appeltaart met slagroom om me verjaardag echt te vieren! 

Toen ik daarna naar beneden liep om water te halen, werd ik verrast met een Boliviaanse verjaardagstaart...een ei op me hoofd, water over me heen en als laatst wat meel er overheen...

Nou volgens mij zijn jullie weer aardig 'up-to-date' van al onze belevenissen hier. (We hebben de afgelopen weken toch meer meegemaakt dan ik dacht!) Het is fijn om te merken dat we ons steeds beter redden hier in het Spaans. Langzaamaan kunnen we een beetje gesprekjes voeren met anderen en wordt het steeds makkelijker om ons duidelijk te maken en anderen te begrijpen.

Voor de komende weken hebben we verder geen bijzondere plannen. Dus jullie horen het wel weer, als we wat beleefd hebben!

Saludos, Tamar

Foto’s

12 Reacties

  1. Marieke Geerds:
    16 maart 2019
    Bedankt Tamar voor het delen. Mooi dat je blijft uitdelen, ontdekken, ontvangen en genieten.
  2. Marieke Geerds:
    17 maart 2019
    Altijd weer leuk om je verhalen te lezen!
    Groetjes 👋
  3. Marco Schilder:
    17 maart 2019
    Wat maken jullie toch eneverende dingen mee. Dit vergeet je de rest van je leven niet. Fijn dat het met de taal al beter gaat.
    Dios te bendiga.
    Saludos de Holanda
  4. Willemijn:
    17 maart 2019
    Wow, wat een avontuur op jullie reis terug naar Caranavi...
    En ik denk je dat je deze verjaardag nog vaak zult herinneren, met een ei, water en meel.
    Leuk om te lezen weer zeg!

    Groetjes uit Dronten
  5. Willemijn:
    17 maart 2019
    Wow, heel avontuur om weer in Caranavi te lezen dus... Stoer haha!
    En ik denk dat je deze verjaardag ook niet zo snel zult vergeten met eieren, meel en water...
    Super mooie foto's trouwens, die van dat bidden is ook te schattig!
  6. Manon:
    17 maart 2019
    Haha, ik zie het voor mee....ei, meel ;-) En stoer hoor, door La Paz met een busje. Goed gedaan.
  7. A Van Pijkeren:
    17 maart 2019
    Hey Tamar, ik zie het niet voor me! Ik bedoel dan een ei met meel... graag daarom herhalen en foto maken😄😇😉
  8. Machteld:
    17 maart 2019
    Hey meiden, wat leuk weer om jullie belevenissen te lezen. Wat stoer dat jullie je gered hebben met al die taxibusjes in la Paz en weer terug naar CdE. Ik ben supertrots op jullie!! Ga zo door! Veel plezier en zegen bij alles wat jullie doen!
    XM
  9. Rinus Nieuwenhuize:
    17 maart 2019
    Prachtig meiden we bidden en leven met jullie mee ! Gods zegen !
  10. Adriaan en Harriette Geschiere:
    17 maart 2019
    leuk om weer je belevenissen te lezen. Succes, geniet de komende tijd
  11. Evelien Oosterhuis:
    21 maart 2019
    Hoi Tamar, ik ben onder de indruk van wat jullie allemaal doen en meemaken, zeg! Nog van harte met je verjaardag! En die taart...die onthoud ik! 😂 Fijne tijd nog!
  12. Karin Haaksema:
    26 maart 2019
    Leuk om jullie belevenissen te lezen! Veel succes en plezier de komende tijd.