Het verhaal van de keer dat we naar Salar de Uyuni gingen (24-30 jan.)

Hallo allemaal! 

Tamar heeft even een blog-vakantie en daarom schrijf ik, Janne, de blog die jullie allemaal nog tegoed hebben: het verhaal van de keer dat we naar Salar de Uyuni gingen. Het is al weer een tijdje geleden, maar ik ga mijn best doen om alles op te schrijven. Ik heb mijn eigen reisverslag naast me liggen als geheugensteuntje, dus: Vamos! 

Op donderdag 24 januari vertrokken we met ons reisgezelschap bestaand uit Lydia (mijn zus), Thijs (Tamars vriend), Tamar en natuurlijk mijzelf vanuit Caranavi naar La Paz. In La Paz hadden we een hotelletje geboekt, dat onverwachts vrij luxueus bleek te zijn (we werden zelfs geholpen door een piccolo!). Ondanks het heerlijk zachte bed, waren we alle vier de halve nacht wakker omdat we niet konden slapen. Dat zal vast aan de hoogte hebben gelegen dachten wij.

De volgende dag, vrijdag 25 januari, hadden we één doel: een nachtbus naar Uyuni boeken. Toen we daar 's ochtends om 11 uur al mee klaar waren, hadden we de hele dag nog voor ons om La Paz te ontdekken. We brachten een bezoekje aan de meest toeristische straatjes en namen de Teleférico, de kabelbaantjes, naar El Alto. Daar scheen een heel mooi uitzichtpunt te zijn over heel La Paz. Eenmaal aangekomen en na wat rondlopen, kwamen we tot de conclusie dat we geen uitzichtspunt konden vinden. We moesten genoegen nemen met een doorkijkje tussen een paar huizen door, en gelukkig konden daar alsnog een heel groot deel van de indrukwekkende stad zien.  

Om 20:30u konden we instappen in de bus die ons in een nacht tijd naar Uyuni zou brengen. We zaten in hele fijne stoelen en hebben allemaal redelijk goed geslapen!

Op zaterdag 26 januari werden we gewekt door een hele mooie rode zonsopkomst over de vlaktes rondom Uyuni. We arriveerden vroeg in het stadje en hadden nog genoeg tijd om te ontbijten en een tour operator te zoeken die ons mee op avontuur zou willen nemen. Na wat 'shoppen' en onderhandelen hadden we een goede deal gemaakt en om een uurtje of 11 gingen we op pad. Onze eerste stop bevond zich net buiten Uyuni en werd ook wel de 'Train Cemetery' genoemd. Hier staan namelijk al sinds de jaren 50 van de vorige eeuw tientallen oude, verroeste treinstellen. Erg leuk om op te klimmen en klauteren! 

Volgende stop: de zoutvlakte! Het begin van de vlakte was vrij drassig en niet zo wit als ik verwacht had. Maar hoe verder we kwamen, hoe droger en witter het werd. Alle zonnebrillen werden uit de tassen gevist, want door de weerkaatsing op het zout was de zon extra krachtig en fel! We aten een lunch, met onder andere lamavlees, in een gebouw volledig gemaakt van zout. Na de lunch reden we net zolang door totdat we om ons heen niets anders dan zout konden zien. Want als je op de zoutvlaktes van Uyuni bent, is er één ding dat je hoe dan ook gedaan moet hebben, en dat zijn natuurlijk de perspectieffoto's! We hadden hiervoor zelfs een speelgoed-dinosaurusje uit de guarderia meegenomen!

Daarna reden we door naar Isla Incahuasi, wat als een rotspunt boven het zout uitkomt en daardoor sterk doet denken aan een eiland in een groot meer. Het gekke aan dit 'eiland', is dat het vol staat met metershoge cactussen. Cactussen groeien heel langzaam, dus degene die hier staan zijn al honderden jaren oud. We wandelen van de ene kant naar de andere kant van het eiland en verwonderden ons over de surrealistische plek waar we rond mochten lopen.

Ondertussen was het al redelijk laat geworden en ging de zon al bijna onder. Onze gids nam ons mee naar een stuk op de vlakte dat onder een klein laagje water stond. Hierdoor kan je, op windstille dagen, een heus spiegeleffect zien. Maar ja, je raadt het al, natuurlijk waaide het bij ons best stevig. Maar toch konden we de zon heel mooi achter een van de bergen zien zakken. We deden onze schoenen uit om op blote voetjes in het water te kunnen lopen, en deden onze schoenen daarna ook meteen weer aan, want de bodem was heel erg hard en oncomfortabel! Toen de zon al een tijdje achter de berg verdwenen was, werden we nog verwend met een prachtige pastelkleurige lucht.

Toen het toch echt donker begon te worden, werd het tijd om naar onze slaapplek te gaan. Ons hostel bestond, net als het gebouw waarin we geluncht hadden, volledig uit zout. Maar dan ook echt volledig; van de muren en de vloer, tot de stoelen, tafels en bedden. We aten wat en gingen eigenlijk meteen daarna naar bed, want het was ondertussen al vrij laat geworden!

De volgende dag, 27 januari, vertrokken we in alle vroegte alweer. We reden een heel lang stuk tussen bergen en vulkanen door en zagen hier en daar groepjes vicuña's, of zoals onze tourguide ze noemde, sexy lama's. Na een tijdje kwamen we bij een uitzichtpunt uit waar we een hele grote vulkaan zouden kunnen zien. En inderdaad: in de verte zagen we een hele indrukwekkende voet van een vulkaan, maar het topje zat verstopt in een wolk. 

We reden verder door het ruige en rotsachtige landschap en kwamen daar na een tijdje een laguna, een meer, tegen. Daar stond, tegen alle verwachtingen in, een hele groep elegante, roze, flamingo's. Met Tamars verrekijker konden we deze diertjes van dichtbij bekijken en bestuderen. De rest van de ochtend reden we langs allerlei verschillende meren waar ook weer heel veel flamingo's in leefden. Op zonnige dagen hebben de meren allemaal verschillende kleuren, van rood tot groen. Helaas was het bij ons bewolkt, en zagen we de kleuren allemaal wat minder fel.

Tegen het eind van de middag, nadat we eindeloos lang over een soort van marslandschap gereden hadden, kwamen we aan bij een stel geisers. Ondertussen was het gaan regenen en best koud en guur geworden. De stoom die uit de grond kwam was warm, dus konden we onszelf lekker opwarmen door er dwars doorheen te lopen. Één nadeeltje: naast de warmte kwam er ook een zwavel-achtig goedje mee naar boven waardoor het enorm stonk naar rotte eieren...

En dat was alweer de laatste stop van deze dag. We gingen niet te laat richting ons hostel en aten daar een lekker bord spaghetti. Dit hostel had geen douches, maar iets veel beters: een hotsspring! Het warme water kwam uit een natuurlijke bron en het spreekt voor zich dat dit even persoonlijk getest moest worden. Het was nog wat te vroeg om,terwijl we lagen te dobberen, echt heel veel sterren te zien, maar we zagen er toch zeker een paar!

28 januari: dag 3! Op naar de Chileense grens! Onze twee reisgenootjes, die toevallig ook Nederlands waren, hadden aangegeven dat ze graag bij de Chileense grens afgezet wilden worden, omdat ze daar door wilden reizen. Wij wilden echter weer terug naar Uyuni, dus zette we onze trip door met twee metgezellen minder. We stopten nog bij laguna verde, het groene meer. Na deze stop begonnen we aan de terugweg: alles wat we in de afgelopen twee dagen hadden afgelegd, moesten we nu weer terug rijden. We reden niet over dezelfde route, dus zagen nog wel nieuwe dingen, maar op een gegeven moment werd het toch een beetje saai. Gelukkig was het gezellig in de auto en mochten Thijs en ik zelfs nog een stukje rijden! Alleen heel toevallig was het stuk weg waar ik reed veel hobbeliger dan het stuk waar de gids reed...

Als extraatje, wat officieel niet bij de tour hoorde, nam de gids ons mee naar de laguna negra, het zwarte meer. Dit was een redelijk klein meertje dat omgeven werd door grasveldjes en vulkanische rotsen. Op die grasveldjes stond een hele kudde lama's rustig te grazen. Omdat dit niet bij de standaard tours inbegrepen zit, waren wij de enige mensen in de hele omgeving en was het super stil. Wat een prachtige plek om deze drie dagen mee af te sluiten! 

Eenmaal weer terug in het stadje Uyuni namen we afscheid van onze gids en gingen we op zoek naar onze nachtbus die al vrij vlot na onze aankomst zou vertrekken. Het bleek dat bijna iedereen had besloten om de overstap naar Chili te maken,want er waren in totaal nog 4 andere mensen in de bus die weer terug naar La Paz wilden, in tegenstelling tot de volle bus die we op de heenweg hadden.

Op 29 januari kwamen we in alle vroegte aan in La Paz. We slenterden wat rond door de stad en in de middag splitsten we op: Tamar en Thijs gingen op zoek naar wat souvenirtjes en Lydia en ik bezochten een museum over de Boliviaanse cultuur en folklore.

De volgende dag, 30 januari, was het tijd om afscheid te nemen van Lydia en Thijs. Zij vlogen weer terug naar huis, naar Nederland. Toen zij in de lucht hingen, gingen Tamar en ik op zoek naar een taxi om ook naar huis te gaan. Maar dan naar ons thuis in Caranavi, in Casa de Esperanza.

(Zie foto's en video's voor de beelden!)